Jeśli dół, to głęboki.

Polska ma jedną niewątpliwą zaletę. Umiejscowiona jest tak sprytnie na naszym globie, że jej mieszkańcy mogą być świadkami czterech pór roku. Zdaję sobie sprawę z tego, że kilka innych krajów również doświadcza tej łaski, ale nic mnie to nie obchodzi. Nic a nic. Co prawda poszczególne pory roku toczą ze sobą coraz mniej równe boje. Dowód? Proszę bardzo. Błyskawiczne przejście z przyjemnej wiosny do koszmarnych letnich upałów, "złota polska jesień" ustąpiła miejsca dwóm tygodniom słoneczno-szarej aury by po chwili przeradzać się w stalową pochmurność. A zima? Jaka jest, każdy widzi. Coś tam popadało, była szklanka na chodnikach, coroczne zaskoczenie drogowców. Ale szału nie ma.

A powinno być konkretnie. Jak lato to pociłapki i jeziora pod pachami, jesień ma mienić się kolorami i dopiero w fazie przejściowej niech rdzewieje, zima ma złapać za pysk i nie puszczać, a wiosna nieco ów uścisk poluzować i rozwiązać szalik. 

Do czego piję? Do KONKRETÓW. Podobają mi się dobrze widoczne i charakterystyczne emocje, wrażenia, doświadczenia, przeżycia i dźwięki. Szczególnie te ostatnie powinny dawać po ryju, prowadzić byle dalej, rozpalać, uspokajać i następnie studzić. 

Są piosenki do tańczenia, chill, chwytliwe numery, kompozycje do kontemplacji, szatany, muzyka tła, road-song oraz utwory bez dna. 

Przed Wami, zgodnie z maksymą (?) jeśli dół, to głęboki, utwór "Procession of the Dead Clowns" francuskiej grupy Blut aus Nord.